Na lang twijfelen en veel nadenken heb ik een zadel gekocht en waag ik -na vier jaar- de stap van menner naar ruiter. Maar het verschil tussen mennen en rijden is groot! Ik ondervind al de moeilijkheden van een beginnende ruiter. Dit is mijn eerste stukje na vijf keer rijden, een paar keer met en een paar keer zonder instructeur.

Voor mij is paardrijden “zo goed mogelijk met mijn paard communiceren”. In harmonie en met respect voor het paard rijden is in het begin heel moeilijk. Ik probeer dat hieronder voor mezelf uit te leggen, en ik wil tevens aan andere beginnende ruiters vragen:

• Wat is paardrijden voor u?
• Wat vindt u belangrijk?
• Wat vindt u moeilijk?

In het begin lijkt paardrijden iets nieuws: nieuwe dingen voelen, hier-en-nu een juist antwoord geven op de bewegingen van mijn paard. In het begin is het moeilijk om het paard NIET als een gebruiksinstrument te beschouwen. Ik verwacht bijvoorbeeld dat mijn paard alles doet wat ik wil. Maar het wordt snel duidelijk dat ik mijn paard (met zijn sociale en emotionele intelligentie) niet op die manier kan gebruiken. Dat is niet respectvol. Het paardrijden kan ook NIET vanuit het denken gestuurd worden, daarvoor gaat het verstand te traag. Beginnende leerlingen moeten zich dus openen voor de lichamelijke ervaring van het rijden. Juist het wakker openstaan maakt een connectie met het paard, en zo het paardrijden mogelijk. Maar mijn hersenen moeten de boodschap van mijn lichaam kunnen opnemen – ik moet mijn denken een beetje afremmen – en dan begint mijn lichaam zijn weg naar een nieuwe integratie te vinden.

Rijden is dus met mijn lichaam en met dat van mijn paard leren communiceren. Ik volg lessen bij een instructeur. Individueel, want zo haal ik het meeste nut uit de lessen. De instructeur stelt zich niet op als een expert die weet wat goed voor mij is. Zij werkt niet met dogma’s, bevelen of geboden, want dat zou toch alleen maar weerstand opwekken. Ze heeft een empathische en een inspirerende manier van werken, zowel met mij als met mijn paard. Zij laat mij ontdekken, met mijn paard NIET als machine maar als levende bron van ontdekkingen van wat mogelijk is.

Alles voelt nieuw en lukt eerst niet! Mijn communicatiemiddel, mijn levende lijf is een beetje zoekgeraakt. Zoals vele mensen leef ik te veel in mijn hoofd. Met mijn lichaam (intuïtie en gevoel) de wereld ervaren, waarnemen en denken, ben ik niet gewend. Wie leert met een paard een connectie maken moet dus eerst zichzelf heropvoeden, zijn gevoel voor harmonie weer tot leven brengen, de taal van het paard leren en vooral naar zijn paard leren luisteren! Dan pas wordt werken met een paard één van de mooiste ervaringen die men kan hebben (connectie, harmonie, partnerschap, inspiratie, communicatie).

Paardrijden is dus NIET je paard controleren in de zin van het paard maximaal het zwijgen opleggen zoals zo vaak gebeurt. Wanneer je paarden op een vriendelijke wijze -met gevoel- iets vraagt en ze de keuze laat om zelf te antwoorden, komen ze tot leven en zullen ze het beste van zichzelf geven. Maar wanneer je te veel vraagt of te veel controle wil hebben, doodt dat de spirit van het paard. Een paard trainen is juist de controle loslaten, vertrouwen geven en het paard laten doen wat het het beste kan, dat wat in zijn DNA zit: signalen oppikken, antwoorden vinden, emotie tonen,… Paardrijden is communiceren en NIET het paard voortdurend intomen, hem of haar uit angst voor mogelijke vluchtreacties on-gevoelig maken, om dan te eindigen met een gehoorzaam rijpaard waar geen levenslust, geen spirit meer in zit. Het is met paarden eigenlijk precies zoals met mensen… Als je wil dat ze zich goed voelen moet je ze graag zien omwille van wie en wat ze zijn.

“The world changed the day I sat by a horse and asked, “Who are you?“. And then I listened.”