Het verhaal achter de foto?

Het paard, Elody, en de vrouw, Sabine (dat ben ik) hebben elkaar gevonden in 2012. Elody was op zoek naar een nieuwe eigenaar en ik was op zoek naar een fijn, gevoelig paard om mee op avontuur te gaan. En zo geschiede, de reis was begonnen.

Na een wat moeizame start vanwege ziektes van Elody was er tijd en ruimte om samen op stap te gaan. De stal werd ingewisseld voor een weide met een weidemaatje. En toen bleek dat Elody last had van verlatingsangst en andere trauma’s. Gedurende de periode die volgde kwam ik steeds meer in verbinding met wie hij werkelijk is, maar vooral, met wie ík in werkelijkheid ben. Ik ontdekte dat ik een aantal overlevingsstrategieën had ontwikkeld, waar ik in het zijn met Elody niets aan had. Ik kreeg er geen verbinding of heling mee bij hem. Er was eigenlijk maar één oplossing, en dat was bij mezelf op zoek te gaan naar wat er dan wél werkt. En na een heel leven van werken met paarden vanuit de oude dogma’s van dominantie en dwang, was het vinden van samenwerking met Elody vanuit verbinding een niet voor de hand liggende oplossing. De theorie kende ik wel, maar de praktijk vond ik bijzonder lastig en confronterend. Hoezeer ik mijn plaatjes probeerde te leven, en dat mijn paard daar dan deel van moest uitmaken. Dat hij zelf ook een eigen programma had, dat leerde ik in die periode pas.

Vanuit het grondwerk en leidwerk ben ik begonnen om nieuwe lijntjes te leggen. Eerst, wanneer ik hem vast had gezet en met de borstels aan kwam, raakte hij zo ver in de stress dat het een gevaar in de stal was. Door heel veel te oefenen, nieuwe manieren te vinden van rust overbrengen naar hem (ik streste mee, in plaats van dat hij mijn rust kon overnemen), waren we zo ver dat we met het zadel konden oefenen. Daar begon het hele spel opnieuw, en ook later met bit, het opstijgen, wegrijden, alles gaf stress tot aan exploderen aan toe. Ik kan er een boek over schrijven, hoeveel spannende momenten we samen hebben meegemaakt.

En nu, drie jaar later, hebben we de samenwerking gevonden. We zijn beiden zo veel zachter en rustiger geworden. En nu rijden we samen buiten, hij met veel plezier in gestrekte draf langs de Schelde, en ik glunderend van oor tot oor omdat hij geen bit meer in hoeft, ik hem vertrouw en we eindelijk samen plezier kunnen hebben. Tijd om nieuwe, fijne verhalen te gaan schrijven!