Fotograaf: Peter Stassen
Ik heb nooit zo sterk aangevoeld hoezeer mijn denken en mijn voelen van elkaar gescheiden waren als in de eerste maanden met mijn paard Mork. Dat is nu vier jaar geleden. Ik kon niet uiten wat er in mij omging. Ik schoot schromelijk tekort. Ik werd het gewaar aan mijn houding, mijn contact,… Ik kon maar niet uitdrukken wat ik voelde! Ik kon er wel over praten, maar dat was voor mijn paard zinloos (alhoewel ik daar nu durf aan te twijfelen!).
Wekenlang deden we grondwerk, leidoefeningen, longeren,… zonder een goed contact met elkaar. Ik voelde een muur tussen ons. Mork gehoorzaamde wel, maar er was geen connectie. Hij was ook sloom, zat vast in zijn lichaam, waardoor draven moeilijk was, en bij elk signaal was hij onzeker en af en toe ook geërgerd. Hij begreep mij vaak niet en was daardoor ook niet in mij geïnteresseerd. Gelukkig was er iemand die mij uitlegde dat ik eerst aan een betere relatie moest werken en dan pas gaan trainen. Ik begreep dat wel, maar ik kon het daarmee nog niet! Want vertrouwen opbouwen, een goede leider zijn voor je paard, hoe begin je daar aan?
Ik zal nooit het moment vergeten dat ik het voor mezelf heb toegegeven. Het was in de stal dat ik Mork vertelde dat ik niets meer zou forceren. Dat ik hem graag zag zoals hij was. Ja, ik was hem aan het domineren. Ik liet hem niet vrij. Ik was geraakt door deze fout nu te zien. Ik “zag” nu dat contact zonder empathie, zonder gevoel niet werkt. Het was een keerpunt. Ik stelde mezelf in vraag en ik veranderde alles. Ik nam Mork als leermeester, en dat was het begin van iets nieuws. Een “echte” relatie, voelbare “stille” gevoelens/energiëen/krachten die over en weer gaan, vertrouwen en een “levendige” communicatie. Deze ervaring heeft mij diep doen nadenken, maar heeft mij vooral dichter bij mijn lichaam gebracht, en zo dichter bij mezelf.
Er is veel veranderd in die vier jaar! Er zijn verschillende ervaringen belangrijk geweest, maar het leren voelen met mijn lichaam was toch de sleutel, het begin van alle andere veranderingen. Hoe was het met mij zover kunnen komen? Zoals de meeste mensen was ik jarenlang sterk in mijn werk opgegaan, in wat ik allemaal uitdacht en realiseerde! Ik had de wereld leren beheersen en zo ook mijn lichaam. Het koste me nu moeite om de controle los te laten. Ik was bang geworden om te voelen. Ik had de indruk dat mijn gevoel mij voor een afgrond bracht.
Geen enkel wetenschappelijk boek is zo intens bij mij binnen gekomen als “Touching” (De Tastzin) van Dr. Ashley Montagu. Het boek is van de jaren 70, maar ik heb het toen opnieuw gelezen. Het leerde mij niet zozeer de tastzin kennen, ik kwam erdoor vooral dichter bij mezelf, mijn lichaam, mijn energie. Het is naar die bron dat ik bij Mork op zoek was! De bron van mijn energie. De bron waar het leven ontspringt, het lichaam, onze zintuigen. De verbinding met de aarde, de stroom van energie en gevoelens.
“De mens is in de loop der tijden rechtop gaan lopen. Hoofd en handen kwamen vrij. Zien en handelen kregen groot gewicht. De hersenen kwamen meer tot ontwikkeling. Niet te verwonderen dat wetenschap en techniek zo een hoge vlucht namen. De mens kon zo een eigen, veilige wereld voor zichzelf uitbouwen. Maar de verticale houding had ook een keerzijde. De mens verloor het contact met de grond, werd kwetsbaarder en er kwam meer afstand. Er ontstond een soort gespletenheid tussen de verstandelijke vermogens die de omgeving beheersen en het gevoelsleven dat er niet in slaagt rust en harmonie te scheppen.” Georges Lambrechts, Dichter bij je lichaam
