Als ik op endurance wedstrijd ga, heb ik altijd een doel. Mijn doel is altijd om met een fit, gezond en heel paard terug thuis te komen en een fijne dag te hebben met mijn paard en mijn mede ruiters. Ik heb tot nu toe 2 x Zeno uit de wedstrijd gehaald en opgegeven. Waarom? Omdat ik dat nodig vond. Het draait niet om altijd opnieuw te moeten presteren, het blijft een sport en paarden blijven levende wezens met gevoelens.

Mijn eerste opgave was op een wedstrijd van 40km, dit waren 2 lussen van 20km. Het was niet zo een prachtig weer en ik was zelf ook niet 100% door een slechte dag voordien. Een rustige rit naar de wedstrijd, goed aangekomen, Zeno laten keuren door de dierenartsen en hop, wij ( 2 vriendinnen en ikzelf ) konden vertrekken. Onze 1ste lus zat erop en we gingen onze paarden laten keuren. De paarden van mijn vriendinnen waren goed en konden zonder probleem aan de 2de lus beginnen na hun verplichte pauze. Toen ik Zeno moest voordraven om te kijken of hij mankte of niet was er twijfel. Op je fiche krijg je dan een B ( A = correct, B = twijfel en C = mank en dus uitgesloten ). Oei, dacht ik een B… Tja, wat doe je dan? Als je een B krijgt, mag je nog aan je volgende lus beginnen. Ik heb toen de pauze afgewacht, Zeno opnieuw opgezadeld voor de 2de lus en beginnen instappen.

Ik voelde me slecht bij het idee dat ik mijn paard misschien pijn aan het doen was. Ik heb even een stukje gedraven en voelde, nee, dit is niet oké. Ook mijn vriendinnen zeiden dat als ik niet zeker was ik moest stoppen. En dat heb ik gedaan, voor we moesten starten voor de 2de lus ben ik naar de jury gegaan en gezegd dat ik wou opgeven. Ze vroegen me de reden, deze was voor mij simpel. Ik had een B gekregen op beweging en Zeno voelde niet meer goed aan. Waar ik het hardste van schrok, was dat ik van de jury en de dierenartsen felicitaties heb gekregen omdat ik Zeno uit de wedstrijd haalde. Ik vond dat niet meer als normaal, als je paard niet goed is, dan start je toch gewoon niet meer? Ik ben Zeno gaan afzadelen en ik moest hem opnieuw voorbrengen bij de dierenartsen. Je mag namelijk niet zomaar vertrekken, je paard moet altijd nog door een dierenarts gecontroleerd worden. Zeno kreeg opnieuw de hele check en bij het voordraven was het nu duidelijk te zien dat hij mankte. Ik had dus de juiste beslissing genomen om niet meer aan die 2de lus te beginnen.

Onze 2de opgave is eigenlijk iets totaal anders. Samen met 1 vriendin een hele rit gedaan omdat we als training 40km gingen rijden ter voorbereiding van een 80km wedstrijd. Onze paarden kwamen veilig aan op de wedstrijd, we laten de paarden keuren en we konden vertrekken. We wisten dat het een heuvelachtig terrein ging zijn, maar verder was de ondergrond voor ons onbekend. We konden goed vertrekken, met de zogezegde ” spoken ” die in de kant zaten. Onze paarden en wijzelf hadden er zin in, maar dat bleef echter niet zo… We waren nog niet zo ver en er stond ons al een zeer goede bergaf te wachten, op zicht geen probleem, Zeno staat goed vast op zijn benen dus geen paniek dacht ik. Hebben we hier ons even aan mispakt! De paarden schoven naar benden, hun benen gingen alle kanten op. Dit was gewoon gevaarlijk! Het was al een tijd droog weer geweest en dan is het beginnen regenen, dus de grond was een schaatsbaan. 1 bergaf hebben we de paarden laten doen, maar die dat daarop volgden zijn we afgestapt. Ik zag de blik in Zeno zijn ogen veranderen, normaal weet hij goed wat hij moet doen, maar toen niet meer. Het is ons toch gelukt om alle bergen naar beneden goed en heelhuids af te maken ( buiten 1 uitschuiver van mezelf ). Buiten de bergen naar beneden lagen er enorm veel losse stenen, het enthousiasme van Zeno ( en mezelf ) was heel ver te zoeken. Ook mijn vriendin zag het absoluut niet meer zitten.

Onderweg hebben we beslist om geen 2de lus meer te doen. Het was slecht weer, we hadden al een stortbui over ons gekregen, het parcours dat niet mee zat, wij dat het niet meer zagen zitten en onze paarden waar niets mee was aan te vangen. Wat gewoon een weerspiegeling was van onszelf. Dit waren de langste 20km ooit! We kwamen toe in de grooming area, paarden afgezadeld, hun hartslag was goed, direct naar de dierenartsen en onmiddellijk gemeld : wij stoppen. Ze bekeken ons raar, onze paarden waren nochtans goed en we mochten beide opnieuw starten aan de 2de lus. Maar nee, we wouden onze paarden heel terug thuis brengen, dat was het belangrijkste. Wij hebben misschien de stempel van ” watjes ” gekregen, maar wij hebben gehandeld naar wat voor onze paarden het beste leek.

Ik wil hiermee aan iedereen duidelijk maken, welke sport je ook doet : opgeven is oké, zolang het maar met de juist reden doet.

Een hele dikke pluim echt waar aan de ruiters die hun parcours wel hebben kunnen uitrijden en daarbij ook nog eens geslaagd zijn. Echt chapeau!