Fotograaf: Peter Stassen

Acht jaar geleden bezocht ik met dochterlief (toen zes) regelmatig een manege. Er was daar een soort standaard zowel voor de klanten als voor de paarden. Welbepaalde opvattingen over paarden, vaardigheden, materiaal,… waar iedereen het over eens was en waarbij nooit vragen werden gesteld. Niemand begreep dat ik niet op de rug van mijn paard wilde zitten en wedstrijden gaan winnen. Iets anders doen dan rijden, bijvoorbeeld gaan wandelen met een paard, leren over het gedrag van het paard, grondwerk, in vrijheid werken – of dat nog maar willen –, lokte al negatieve reacties uit. “Dat is niet normaal, we doen dat hier niet.”

Die manegepaarden hadden geen plezier in hun werk. Zij hadden vaak ook heel andere voorkeuren en talenten waar men verder niets mee deed. Zo veel mogelijk van de klanten kunnen verdragen, dat werd er van hen verwacht, vond ik. Het verhaal met de manege eindigde voor mij op het moment dat ik met een trekpaard aankwam dat ik op de weide wilde plaatsen, en dat ging daar niet. Dat was jammer, want ik hield van die manegepaarden en ik ging er graag naartoe om de paarden te kunnen zien. Maar ik vond er niet de kennis die ik nodig had. Ik wist dat enkel goede informatie en een gedegen training mij zouden helpen iets goeds met mijn inmiddels twee eigen paarden te doen. Ik zocht naar die instructeur die zou zorgen voor meer begrip en aanvaarding van wat en hoe mijn paarden werkelijk waren. Gelukkig vond ik na een jaar iemand die met veel geduld voor mij en mijn paarden dat open en respectvol klimaat kon creëren om elkaar te leren kennen, te vertrouwen en samen dingen te doen. Dus in de plaats van: “We zijn niet zo” was het antwoord deze keer: “Ja, je kan dat leren”.

Onze paarden staan al vier jaar thuis. En mijn instructeur komt enkel nog als iets niet lukt. Ik lees veel over paarden en bestudeer filmpjes van anderen! Andere karakters, andere paarden in verschillende situaties. Het helpt om inspiratie op te doen en iets nieuws te leren kennen. En het is altijd een beetje een training voor mezelf. Zo zal ik nooit die persoon vergeten die mij zegde: “Vergeet technieken en theorieën, en volg je gevoel! Kijk naar de expressie van je paard, zijn lichaam, zijn emoties. Gevoel kan je niet leren uit een boek of een filmpje. Gevoel krijg je pas door zelf te doen en uit je ervaring te leren. Gevoel voor de druk die je geeft, je eigen positie, het materiaal dat je gebruikt. Vertrouw je gevoel. Enkel zo kan je je eigen visie en vaardigheden ontwikkelen.” Gelijk had ze! Ze zat dan ook al dertig jaar tussen de paarden. Zo’n mensen moet je als beginner kunnen ontmoeten! Zij die je op de juiste weg zetten, die weten dat “horsemanship” meer is dan met een paard in een piste rondjes rijden op zondag en in de vakantie. Een waarheid,… die mensen niet altijd willen weten.

Gelukkig heeft een steeds groter wordend deel van de paardenmensen nu wel een behoorlijke opleiding. Mensen ontdekken dat ze iets anders willen voor zichzelf en hun paard. Het is een nieuwe stap wanneer mensen in contact komen met hun gevoelens, en door een fase van ontwikkeling en verandering gaan. Ze gaan dan de oude patronen voorbij. Nieuwe vormen kunnen bij iedereen van binnenuit komen in plaats van opgelegd te worden van buitenaf.

Wijsheid krijg je niet. Je moet hem zelf ontdekken, na een weg die niemand voor jou kan gaan, die niemand je kan besparen. Laten we de weg volgen voor het maken van nieuwe patronen, nieuwe vormen in de paardenwereld. Laten we onophoudelijk nieuwe ervaringen “absorberen”, en zo echte paardenwijsheid verzamelen. Laten we gevoeliger worden voor, en onverdraagzamer voor mistoestanden, en beter in staat om er iets aan te doen. De toekomstige paardenwereld zal geen wereld zijn waarin mensen en paarden in vormen worden geperst die knellen en pijn veroorzaken.