Het houdt gelijke tred met stromingen in de maatschappij waarin delen een steeds belangrijkere rol aan het krijgen is. Delen is het nieuwe vermenigvuldigen. Daar waar mensen uit zijn op persoonlijk gewin met het verlies van respect voor de ander (goedkope kleding uit naaiateliers, vlees uit de bio-industrie e.d.) zijn we bezig om ons te begeven in een neerwaartse spiraal. Er zijn steeds meer stemmen die zeggen dat we vanuit de eerste weg op een doodlopend spoor zijn. Dat we de aarde uitbuiten, en de aardbewoners als slaven van de mensen die het kunnen betalen, inzetten. Voor de komst van het monetaire systeem was het heel gewoon om als familie in je eigen onderhoud te voorzien door jouw goederen waar je een overschot aan had, te ruilen met andere families die hier een tekort aan hadden, maar een overschot aan andere zaken had, waar de eerste familie dan behoefte aan had. Delen is vermenigvuldigen.

Als reflectie hiervan zien wij dit in de paardenwereld terug. Eeuwen geleden waren de paarden hét symbool voor persoonlijke groei. Wanneer een man van ruiter naar ridder groeide, was zijn paard zijn gids. Zij groeiden samen als twee leraren in levenslessen. En ook de monniken kenden deze route; van de Cartugano paarden is bekend dat zij zijn gefokt met behoud van hun sublieme spirituele en intuïtieve gaven. De derde weg is daarmee geen nieuwe route, maar het opnieuw waarderen van een oude route die onder het stof van oorlogen en ‘vooruitgang’ is verborgen geraakt.

Waarom het paard?

Waarom hadden de ridders niet een hond of een tijger om mee te groeien?

Een paard is een meester in het reflecteren van menselijk gedrag. Zonder omhaal geven zij de mens een beeld van onbewuste patronen en niet geziene dubbele agenda’s. Het is heel simpel om een paard te laten doen wat jij wil. Maar om dit te doen met behoud van de innerlijke kracht van het paard (zonder die kracht is een waarachtig ridder een stuurloos doelwit voor de tegenpartij) is een levenslange Quest. De vraag komt hiermee naar voren; “Wat kan ik doen om jou te laten groeien?”. Een andere manier is er eenvoudigweg niet. Als je een paard knecht vanuit onderdanigheid, zal hij het al snel opgeven. Zijn ziel vertrekt of houd zich stil verborgen in het lichaam, hopende op betere tijden. Het paard blijft trouw aan de mens die hem geknecht heeft, hopende dat hij zijn deel ooit weer mag terugontvangen. Denk je dat je als ridder daarmee een strijd gaat winnen met je tegenstanders?

Het bestijgen van een jong paard, wat je zelf hebt opgeleid tot een zelfstandig denkend en werkend, gelijkwaardige ziel, is een ervaring die alles overstijgt. Een paard is een dier van ongeveer 500 kilo. Wanneer je met respect en behoud van zijn levensenergie het paard kan berijden, ben je een ware meester in levenswijsheid. Het is het bewijs van jouw innerlijke kracht! Ook in de dressuur ging het er vroeger om, om het paard te gymnastiseren om een soepel lichaam te krijgen en de mens op een evenwichtige manier te dragen. Inmiddels is het verworden tot een wedstrijd in het paard leren een gewenste vorm aan te nemen om zodoende prijzen te winnen. Wanneer je in de ogen van het paard kijkt, zie je het verschil. De aanwezigheid of de afwezigheid van zijn levensenergie.

Net zoals bij mensen dat het geval is. Daarmee zitten de paardensporters op de eerste weg (jij doet wat ik wil). Natural Horsemanship heeft de naam om paardvriendelijk te zijn. Wie vanuit die stroming heeft zien werken en wie vanuit zijn eigen hart naar de paarden kijkt, ziet niets anders dan onderdrukking. Het afdwingen van gewenst gedrag waarmee het paard het onderspit delft. Onder het mom van het gebruiken van technieken die paarden in de natuur ook gebruiken. Alleen, mensen zijn geen paarden. Het idee dat een paard een mens als paard zou zien doet ernstig te kort aan het onderscheidingsvermogen van het paard.

Wij hebben het paard gedomesticeerd en daarmee hebben we een verantwoordelijke taak op ons genomen. Om paarden veiligheid, groei, kameraadschap en goede voeding en voldoende beweging aan te bieden is een taak die wij op ons hebben genomen, en waar we met aandacht mee bezig zouden moeten zijn. Wanneer wij onze paarden in hun eentje in de box laten afwachten totdat wij tijd en ruimte vinden om het dier er uit te halen voor een rit of een volgende oefensessie voor de wedstrijd van zondag, doen we het paard ernstig te kort. Gelukkig zijn er steeds meer mensen die dit inzien. Ook omdat het synchroon loopt met hun eigen leven waarin zij iedere dag mogen opdraven bij de baas om werk te doen waarmee zijn in hun onderhoud kunnen voorzien, maar waarvan hun ziel langzaam wegkwijnt. En dan; juist het paard wijst ons hierin de weg! Voor wie bereid is om waarachtig in de ogen van het paard te kijken, (en hem niet enkel als spiegel te gebruiken voor onze eigen groei) ligt er een geweldige route naar een wereld van harmonie en overvloed.