Waar begint mijn paardenverhaal , en dan zeker mijn avontuur naar Denemarken, naar iemand wie ik beschouw als de grootmeester in het werk met paarden.

Wel, mijn paardenverhaal begint al heel vroeg natuurlijk, maar wanneer ik écht mijn ogen ben gaan openen, is het moment dat mijn eigen paarden op mijn pad kwamen gegaloppeerd.

Want:

• Paardentaal gaat niet enkel om het aanleren van oefeningen, straffen of belonen… Het gaat om werkelijke authenticiteit & zielsverbinding.
• Paardentaal omvat veel meer dan enkel aangeleerde lichaamstaal.. Het gaat om die ware connectie die paarden ons onvoorwaardelijk aanbieden.
• Paardentaal is de taal van de ziel
  

En om deze verbinding met ons paard aan te gaan en daarmee ook met onszelf, onze diepste kern , is persoonlijke ontwikkeling hoogstnodig én onmisbaar. Zonder deze ontwikkeling is het niet mogelijk de taal van de ziel te spreken .. de enige taal die paarden begrijpen en die ze werkelijk raakt tot ook in hun kern.

Oké, genoeg gepraat over mezelf… Je wil graag meer horen over Klaus Hempfling, over mijn ervaring met deze man. Ik ben meerdere keren naar hem toe gereisd , dus heel het verhaal, alle ervaringen & de verschillende reizen zullen verspreid worden over verschillende blogs. Het zou anders té veel zijn.

De reis naar het onbekende

Mijn eerste reis vond plaats in oktober 2015, op een mooie dag besliste het lot mij voldoende middelen te geven om naar Klaus Ferdinand Hempfling toe te reizen voor enkele dagen en privé coaching te krijgen ! WAAAUUUW wat was ik in de wolken! ( letterlijk dan 🙂 .. ik heb soms de neiging minder goed geaard te zijn )

Ik zou dé Klaus Ferdinand Hempfling ontmoeten ! Maar.. wacht even .. Dat wil zeggen dat ik helemaal in m’n eentje naar Denemarken zou moeten gaan, de reis alleen maken, alleen daar zijn, alleen hem ontmoeten, ALLES alleen. Dat was écht wel een drempel voor mij ! Ik was volgens mij nog nooit alleen op reis geweest! Dus buiten het feit ik toen al enorm zenuwachtig was om Klaus te ontmoeten, kwam al dat er nog eens bij ! Er kwam zelfs nog een drempel bij .. ik zou 2 ferry’s moeten nemen om tot het eiland te geraken waar 1 van de scholen van Klaus zich bevindt.. Ik was volgens mijn nog nooit op een ferry geweest en al zeker niet met de auto. Hoe zou dat in zijn werk gaan ? zou ik op tijd komen om de ferry te nemen ? zou ik file hebben ? wat moet ik doen als ik te laat kom ??? Al die vragen en gedachten vlogen door mijn hoofd als een sneltrein.

Dé dag was aangebroken, ik zou ’s morgens vroeg rond 6u vertrekken, om zo op tijd bij de eerste ferry aan te komen. De reis verliep vlot, weinig verkeer en al snel was ik in Duitsland. Duitsland voelde als een lang, bijna oneindig, stuk. Waarom weet ik niet precies. Hoe dichter we Denemarken naderde hoe zenuwachtiger ik werd.

Uiteindelijk , voorbij de Deense grens (waarna je dus geen enkel verkeersbord nog kan lezen ) ging het heel snel ! Gelukkig ook, want ondertussen had ik het echt gehad met in de auto te zitten. De eerste Ferry kwam in zicht en wat had ik geluk , die ging net vertrekken ! Ik was dus maar nét op het nippertje op tijd.

Na nog wat autorijden, nog wat stoppen in het tankstation om de benen te strekken, verkeerd rijden , terug juist rijden en nog een ferry-tocht later, kwam ik eindelijk aan op mijn bestemming. Eén van de scholen van Klaus, die vanaf de buitenkant eigenlijk helemaal niet op een “school” leek, maar eerder een gezellig Deens boerderijtje..

“Gelukkig ” dacht ik .. ik ben nooit fan geweest van grote gebouwen, scholen en dat soort dingen. Ik werd onthaald door een hele lieve, vriendelijke vrouw; laten we haar “Femke” noemen ( ik ga geen echte namen noemen om privacy redenen) . Ze hielp me meteen mijn koffer naar binnen te brengen, alsook het eten dat ik nog over had van mijn reis. Vervolgens toonde ze me mijn kamer voor de komende nachten. Zoals ik al zei had ik een “privé intensive coaching” besteld bij Klaus, ik was er dus helemaal alleen.. Wat was dat een vreemd gevoel !

Nadat ik rustig mijn spullen had uitgeladen en op hun plek had gezet, kwam Femke vragen op het OK is dat ze begint met het klaarmaken van het avondmaal. Uiteraard was dat OK ! Ik had zo veel honger door die hele reis, ook al had ik veel gegeten in de auto, toch had ik veel honger!

Nu, op dat moment , toen ze dat vroeg, had ik nooit kunnen raden wat voor een gigantisch 3-gangen diner er telkens elke middag en avond op de tafel zou verschijnen !!

Elke dag werd ik verrast door de hoeveelheid voedsel en door de extreme vriendelijkheid die me werd aangeboden. In het begin voelde ik me bijna schuldig omdat Femke zo ” ten dienste stond” van mij, maar na een tijdje was het eigenlijk wel fijn en wenste ik dat ik ook zo iemand thuis zou hebben rondlopen die elke dag voor me kookt.

Na een lekkere maaltijd, ging ik naar bed en viel bijna meteen in slaap. Dromend over wat de volgende dag mij zou brengen.

De eerste ontmoeting

Ik had de eerste nacht goed overleefd, geen nachtmerrie gehad en goed doorgeslapen. Eigenlijk heb ik nooit problemen gehad met in slaap vallen of slapen in het algemeen. Buiten wat last van mijn buik dan .. door de overvloed aan eten die ik de dag ervoor had verorberd.. of kwam het door de stress omdat ik die ochtend Klaus zou ontmoeten, voor de eerste keer?

Het ontbijt was al even lekker en royaal als het avondmaal van de avond ervoor. Het enige wat tijdens het ontbijt door mijn hoofd ging was “ nog 1uur voor ik hem ga ontmoeten, nog 30 minuten , nog 20 minuten “ .

Om te tijd te doven, ging ik nog wat lezen en leren , ik volgde toen een opleiding over aromatherapie & het gebruik van essentiële oliën ( heel interessant! ), maar ik kreeg er geen nieuwe informatie in.

Ik zat in de keuken , toen ik de deur hoorde open gaan en zware, of beter gezegd geaarde, voetstappen hoorde op de houten vloer van het gezellige Deense boerderijtje, met het houtkacheltje die heel de ruimte verwarmde.

Even dacht ik dat mijn hart stopte met kloppen maar als snel begon het haar tempo op te drijven.

“ Goodmorning” klonk het door de woonkamer van het boerderijtje. Ik gaf Klaus een hand en stamelde er ook maar een schrale “ goodmorning “ uit. “ Hoe stom” dacht ik , “ wat moet hij nu wel niet van mij denken”.. luidde het door mijn hoofd, terwijl een andere stem bijna gelijktijdig antwoorrdde “ laat het los Angélique, hij denkt helemaal niets van jou , behalve dat je Angelique bent”

Dit was het eerste moment dat ik hem ontmoete, hem die ik alleen kende van in de boeken of filmpjes die ik had zien voorbijkomen op verschillende soacial media kanalen. Nooit had ik gedacht te weten hoe zijn stem zou klinken.

In mijn volgende blog ga ik verder hoe mijn eerste coaching met Klaus Hempfling verliep.

WORDT VERVOLGD.