Haras du Coussoul

Fotografe: Lisa Kiburg

Op 20 augustus 2016 vloog ik om 7 uur ’s ochtends van Schiphol naar Marseille/Provence airport. Madame Vaisse, de eigenaar van het bedrijf Haras du Coussoul zou me daar ophalen. Ik had de website en de facebook van Haras du Coussoul natuurlijk allang bekeken en ik had het zelfs gegoogled! Ik had een luchtfoto gevonden waar ik zag dat het bedrijf midden tussen het land in lag, ik had het idee dat het best klein was, gewoon een kleine fokkerij, een paar merries en een paar hengsten. Verder wist ik al van Alizée Froment, die mij overigens met de eigenaar in contact heeft gebracht, dat er een paar Grand Prix hengsten stonden en dat het bedrijf erg mooi was en dat madame Vaisse een uitzonderlijke fokker is. Ik had natuurlijk ook foto’s gezien die er allemaal heel mooi uitzagen, gebouwen die typisch zijn voor de Provence waar klimop planten op groeien, mooie bloemen en ga zo maar door.

In het vliegtuig zat ik me allemaal scenario’s te bedenken over hoe het toch in werkelijkheid zou zijn. Madame Vaisse stond op me te wachten bij het vliegveld, een iets oudere maar heel lieve vrouw, van origine Amerikaans. Terwijl we naar het bedrijf reden, wat vanaf Marseille/Provence airport maar een klein uurtje duurt, spraken we over de dressuur, de olympische spelen, wellfare en natuurlijk hoe Alizée haar paarden rijdt. Madame Vaisse heeft een groot netwerk en veel kennis van de dressuur en de paardensport in het algemeen, al gauw kreeg ik door dat ze echt alles voor wellfare van paarden wilde doen. Uiteindelijk reden we op een lange asfaltweg met veel land om ons heen, veel olijfboomgaarden, gras dat verbrand was door de zon, en veel hooivelden. Ik zag aan mijn rechterkant een bord “Haras du Coussoul, Elevage des chevaux Espagnole et Portugese”, wat betekent Haras du Coussoul, Fokkerij van Spaanse en Portugese paarden. We sloegen daar af naar rechts en reden over een smal geasfalteerd weggetje, na een paar honderd meter kwamen we aan bij een poort waar toevallig net de dochter van Madame Vaisse uit kwam rijden, die had net de paarden binnen gehaald en gevoerd. We reden door de poort heen en daarna een paar honderd meter door een boog gevormd door bomen.

Madame Vaisse liet mij mijn studio zien en toen ben ik gaan verkennen. Alle 40 hectare om het bedrijf heen zijn van het bedrijf en is hooiland, 3 x per jaar snijden ze 320 ton aan hooi af. Het hooi wordt Crau Hay genoemd, een van de beste soorten hooi die er in Europa te krijgen is. Alle hengsten hebben hun eigen stukje wei, wat nog best groot is voor een paard, de weides liggen allemaal naast elkaar, 4 stroomdraden tussen de hengsten in om ruzie te voorkomen. Persoonlijk was ik heel blij dit te zien. De hengsten kunnen elkaar zien, in Nederland zie je vaak zelfs dat ze niet buiten komen uit angst voor blessures en als ze buiten komen is het op een heel klein stukje. In de stallen hebben de hengsten tralies waardoor ze nog enige lichaamscontact hebben. Zomers staan de hengsten hier overdag binnen, het is hier dan bijna 40 graden en er zijn steekbeesten die bijna wel 4x zo groot zijn als een wesp, de hengsten zijn hier erg gevoelig op en aangezien deze moeten werken staan ze wanneer het te erg wordt binnen.

De jonge hengsten staan nog bij elkaar in grote velden land, de waterbakken worden 1 keer in de paar dagen schoon gemaakt en opnieuw gevuld. De merries en veulens staan in een kudde van ongeveer 20 paarden inclusief de veulens, samen hebben ze heel veel land. Ulyssa, een schimmelkleurige merrie is de leider van de groep. Wanneer zij gaat, gaat de hele kudde met haar mee, de veulens rennen met elkaar het hele veld door en worden opgevoed door alle merries in de kudde. Wanneer het warm is zoekt de kudde een heerlijk schaduw plekje op en elke merrie heeft haar eigen plekje in de rij. Ook de gepensioneerde merries en hengsten worden gehouden, de hengsten worden net zoals de anderen verzorgd, een stuk wei en een stal wanneer het nodig is. De merries staan echter 24 uur per dag buiten, zij lijken ook minder last te hebben van de steekbeesten of het komt door de kudde, door het grote veld of gewoon doordat ze eraan gewend zijn weet ik niet, wat ik wel weet is dat een vrij paard een blij paard is. De gepensioneerde merries staan samen met jonge merries, waardoor de jonge merries heel goed worden opgevoed. Ook hun hebben een aantal hectare land.

De paarden ogen allemaal erg blij, het bedrijf was mooier en groter dan ik had verwacht, mooie koraalrode bloemen langs de horizontale kant van de hengstenweides, een mooie heg langs de Grand Prix bak en langs het pad die in het najaar rood, oranje en geel kleurt. En niet te vergeten, gelukkige paarden!

Groetjes vanuit zonnig Zuid Frankrijk!