paardenfluisteraar

Mede dankzij het boek en de film, is de “paardenfluisteraar” een bekend fenomeen. Maar hoe goed ik mijn best ook doe om zelf een “paardenfluisteraar” te worden, ik zal er nooit zo goed in worden als mijn pony Sjaak is in “mensenluisteren”. Ik weet dat paarden niet de gesproken taal kennen zoals wij die kennen, maar toch denk ik (en bij Sjaak weet ik het ondertussen zeker) dat dieren veel meer van ons begrijpen dan wij vaak denken. Met Sjaak heb ik daardoor al een aantal bijzondere ervaringen gehad.

Sjaak is altijd al gevoelig en slim geweest en daardoor heb ik in korte tijd veel met haar kunnen bereiken. Tijdens mijn grondwerklessen reageerde ze altijd snel en na een paar keer snapte ze een oefening door en door. Toen Sjaak op stalling stond en ze de enige pony was waar ik dagelijks mee bezig was, was onze band ook heel erg goed. We konden lezen en schrijven met elkaar. Nu ze weer bij mijn andere pony’s staat en ik mijn aandacht moet verdelen tussen drie pony’s merk ik dat het wat lastiger is. Dit komt denk ik vooral doordat ik me niet meer alleen met Sjaak bezig kan houden en de rest van de wereld kan vergeten. Sjaak reageert hier op door wat meer afstand te nemen, waarschijnlijk omdat ik veel te veel ballast meeneem als ik bij haar kom.

Ik moet mezelf daarom regelmatig eraan herinneren dat ik rustiger moet worden als ik met Sjaak aan de slag wil. Niet alleen aan de buitenkant, maar vooral ook aan de binnenkant. Wat hierbij helpt is rustig gaan zitten en woordelijk aan Sjaak uitleggen wat ik van haar wil en waarom. En dat heeft effect op haar. Zo wilde ik eens haar staart knippen terwijl ze los in de stal stond. Met geen mogelijkheid liet ze me bij haar achterhand komen. Ik besloot het maar even te laten voor wat het was en ging op de grond zitten. Sjaak kwam uiteindelijk met haar hoofd bij me staan en zo uitvoerig mogelijk vertelde ik hardop dat ik graag haar staart wilde knippen om te voorkomen dat hij lang en vies werd. Toen ik klaar was met mijn speech draaide Sjaak zich om en kwam keurig met haar staart bij me staan. Enigszins verbouwereerd heb ik toen haar staart geknipt.

Afgelopen weekend had ik ook weer zo’n moment met Sjaak. Ik had het idee dat Sjaak het miste om samen op stap te gaan met de sulky, dus ik beloofde haar bij goed weer een ritje. De volgende dag stond ze al op me te wachten en had ik, in tegenstelling tot de dagen daarvoor, geen enkel probleem om haar een halster om te doen en mee te nemen. Ze leek er zelfs naar uit te kijken om mee te mogen en we hebben een heerlijk ritje gemaakt

Onder andere door deze ervaringen weet ik dat er nog steeds een bijzondere band is tussen Sjaak en mij. Ik ben iedere dag blij dat die band er is en hoop hem in de toekomst alleen nog maar sterker te maken, als ik meer leer over “paardenfluisteren”!

paardenfluisteraar