Mijn pony’s en ik hebben een latrelatie. Sinds 8 jaar hebben zij een heel fijn plekje in de “achtertuin” van mijn ouders. En sinds anderhalf jaar woon ik daar zo’n 50 kilometer vandaan. Dat betekent voor mij dus heel veel kilometers maken en veel tijd in de auto doorbrengen. Nu heb ik een hele leuke auto, vind ik het niet erg om auto te rijden en krijg ik eens de kans om mijn muziekcollectie te beluisteren, dus al met al is het geen ramp om die kilometers af te leggen. De meeste dagen heb ik er dan ook totaal geen problemen mee. Maar er zijn ook dagen waarop dat anders is.
Ik moet toegeven dat ik op zulke dagen wel wat opzie tegen dat uur in de auto. Aan de enkele reis ben ik namelijk zo meer dan een halfuur kwijt en dan moet ik natuurlijk ook nog terug. Het is dus niet dat ik zomaar even langs kan gaan bij de pony’s om gedag te zeggen en weer te vertrekken. Vaak kan ik mijn bezoek aan de pony’s wel combineren met mijn werk of andere afspraken. Dat maakt het toch nog net iets “nuttiger” om de reis te maken, omdat er dan nog het een en ander op de route ligt. Maar er zijn natuurlijk ook dagen dat ik eigenlijk niet van huis hoef, behalve om naar de pony’s te gaan. En op sommige van die dagen heb ik geen zin om echt iets te ondernemen met de pony’s. Op die dagen kun je je misschien voorstellen dat het lastig is om in de auto te stappen en toch naar de pony’s toe te gaan.
Meestal zet ik me daar dan overheen en stap ik toch in de auto. Eenmaal bij de pony’s aangekomen vergeet ik dan vaak weer dat ik eigenlijk geen zin had om te gaan. De dagen waarop ik eigenlijk geen doel had, zijn meestal de dagen waarop alles het beste verloopt. Ik hoef dan namelijk geen doelen te halen om een goed gevoel over te houden aan mijn bezoek, maar alle goede dingen zijn cadeautjes en mooi meegenomen. Dat zijn ook de dagen waarop ik het best naar mijn pony’s kan luisteren. Ik ben niet bezig met iets dat ik perse wil bereiken, waardoor ik meer oog en oor heb voor wat de pony’s eigenlijk willen. De pony’s bepalen dan dus eigenlijk wat ze willen gaan doen en zijn op die manier hartstikke gemotiveerd om met me mee te werken.
Als ik de pony’s laat kiezen, doen we natuurlijk niet altijd iets actiefs. Vaak vinden ze het ook heerlijk om gewoon wat rond te hangen en maken ze me al snel duidelijk waar die dag de favoriete kriebelplekjes zitten. Vantevoren denk ik altijd dat ik iets moet gaan doen bij de pony’s en dan bedoel ik iets actiefs, iets waar we moe van worden en waardoor onze spieren en conditie getraind worden. Maar de mooiste momenten met mijn pony’s blijven toch de momenten waarop we eigenlijk niets doen. Noor die durft te vertellen waar ze gekroeld wil worden, Kees die naast me in slaap valt en Sjaak die vol vertrouwen haar hoofd op m’n schouder legt. Een latrelatie met je pony is zo slecht nog niet, als je daardoor deze momenten meer leert te waarderen!
