Fotograaf: Gil Claes
Als klein meisje
was ik reeds door paarden gefascineerd.
Toen ik 8 werd mocht ik eindelijk in een manège leren ponyrijden voor mijn verjaardag. Voor zover ik mij kan herinneren heb ik als kind nooit schrik gehad als ik op een pony zat of er naast stond. Op ponykamp ben ik er eens afgevallen en is ’Roosje’ in volle vaart over mij gegallopeerd. Een blauwe plek op mijn knie was gelukkig het enige wat er ik toen aan overhield. Ik had geleerd dat paarden over je heen kunnen lopen, ook al hadden ze alle ruimte naast je …
Toen ik een jaar of 9 was, heb ik mijn eigen pony Senergy gekregen. Ze was superbraaf, maar heel pittig. De eerste week dat ik ze had, ging ze er met mij vandoor in de buitenpiste. Maar angst, daar was nog geen sprake van!
Mijn ponytijd verliep niet zonder slag of stoot.
Zo heb ik eens tijdens een springwedstrijd een hersenschudding opgelopen, een andere keer had ik mijn sleutelbeen gebroken. Ooit tijdens een cross in volle galop tegen een boom gevlogen… Maar schrik hebben? Neen, hoor.
Tot ik op survivaltocht te paard in de Ardennen vertrok toen ik 14 jaar was. Het was een superleuk kamp. Leuke jongeren en niets anders als paarden en paardrijden. Ik mocht met een eigenaarspaard rijden. Tot op een dag de eigenares van het paard besloot om zelf mee te rijden met de tocht. Ik kreeg toen een volbloedje om mee te rijden. Ze was braaf, maar pittig.
8 augustus 1994
We gingen ‘s morgens de paarden uit de wei halen. Omdat de weide een heel eind van onze kampplaats was gelegen, besloten we om zonder zadel tot aan onze kampeerplaats te rijden.
Ik sprong zonder zadel op mijn paard, zoals ik thuis altijd deed als ik zonder zadel met mijn pony ging rijden, en het paard steigerde. Hierdoor schoof ik terug de grond op. Ik vroeg onze begeleider om mij een voetje te geven. Hij stak zijn arm door de teugel en gaf me een voetje. Ik hing nog een stuk boven het paard en ze steigerde opnieuw. Ik viel vervolgens op mijn rug en het paard viel op mij….. Ik zag enkel ingetrokken paardenbenen en dacht dat ik niet meer levend vanonder het paard zou vandaan komen. Het paard is recht gestaan zonder mij te raken, denk ik. Had ze haar benen uitgestrekt, had ik hoogstwaarschijnlijk ook nog een hoef tegen mijn hoofd gehad.
Wordt vervolgd in mijn 2-wekelijkse column.
