Dit komt omdat we een vooropgesteld idee in ons hoofd hebben. Het is belangrijk dat je op zo’n moment onmiddellijk stopt met wat je bezig bent. Zo kan je vermijden dat het erger wordt en je dit gaat uitwerken op je paard. Op zo’n moment is het best dat je gaat stilstaan en je je focust op je ademhaling. Desnoods stap je van je paard indien je er op zou zitten.

Laat je vooropgesteld idee los en open je aandacht voor wat goed gaat.

“Overloop wat je net allemaal gedaan hebt met je focus op alle dingen die goed gingen. Stel dat je een uur hebt gereden en enkel het halthouden verliep minder goed. Op een heel uur zijn dit misschien 5 minuten die minder waren. Focus je op die 55 minuten die goed gingen en wees tevreden en dankbaar. Die andere 5 minuten zijn slechts een werkpuntje.”

Bovenstaand voorbeeld van het halthouden, was op een dag realiteit. Mijn paard kent dit en toch lukte het niet tijdens een training. Daar ik vooral rijd vanuit houding en zit, checkte ik dat ik via mijn lichaam duidelijk en correct gevraagd had om stil te staan. Dit was ok, misschien was mijn ademhaling ergens halverwege blijven steken en niet in mijn buik geraakt?Ook dat was ok. En dan begint het te borrelen: ontgoocheling en vervolgens frustratie.

Stoppen en ademen

De vraag die door mijn hoofd spookte was: “waarom doe hij het nu niet?”
“Hij kent het en ik vraag het correct!” veranderde naar “Kan hij op dit moment deze oefening uitvoeren?”
Normaal doe hij het altijd, maar nu niet. “Heeft hij misschien pijn?”
Ik heb het letterlijk los gelaten en was tevreden over de 55 minuten die goed gingen.

De volgende training ging mijn paard stil staan als ik het vroeg. Alles verliep prima.

Wat was de reden dat het de vorige keer niet ging?
Ik weet het nog steeds niet en het was op dat moment onbelangrijk.