Fotograaf:  Rik Janssens

Het samen-zijn met onze paarden is een geweldig leuke bezigheid. Voor sommigen is zelfs mest scheppen een bezigheid die helpt om het hoofd leeg te maken van de bekommernissen van het dagelijks leven. Maar jammer genoeg is het niet altijd rozengeur en maneschijn en betrappen we onszelf op wat minder positieve emoties.

Ik vind het belangrijk dat je weet dat dit geen schande is.

Zelf heb ik ook al heel veel mooie momenten gehad met mijn Iandor sinds hij 8 jaar geleden als veulen in mijn leven kwam, maar er zijn ook al heel wat mindere momenten geweest.

Iandor kent mij door en door en hij weet dat ik niet altijd even veel zelfvertrouwen heb in zijn buurt. Hoe komt dat? Er zijn volgens mij verschillende oorzaken. Mijn vorige paardje Filas is gestorven toen hij 5,5 jaar oud was aan koliek. Ik hoef jullie niet te vertellen hoe kapot ik daarvan was. Soms dacht ik zelfs aan helemaal stoppen met paarden omdat ik het verdriet en gemis van Filas niet geplaatst kreeg.

Maar zoals het spreekwoord zegt:” het bloed kruipt waar het niet gaan kan” en ik werd opnieuw verliefd toen ik Iandor zag.

Fotograaf:  Rik Janssens

Het probleem was vooral dat ik mijn verdriet en ergens ook een schuldgevoel over Filas, altijd in mijn achterhoofd had zitten toen ik samen met Iandor activiteiten ondernam. Hierdoor gaf ik teveel toe, gaf ik mijn grenzen niet voldoende aan en begon ik hem eigenlijk te veel te verwennen uit angst om hem ook te verliezen. Op dat moment zag ik dat natuurlijk niet zo. Het is pas nu dat ik zie wat er gespeeld heeft bij mij en ik zie het bij veel van mijn leerlingen ook terugkomen.

Er zijn zoveel paarden waar ik mee mag werken en die ik mag behandelen en zelden zijn er daar momenten dat ik overheerst word door angst of frustratie behalve bij mijn eigen paard. Ik kan enorm gefrustreerd zijn en als we rijden ook angstig, waardoor ik de spanning tussen hem en mij natuurlijk ook in de hand werk. Het feit dat ik al tweemaal een serieuze val heb gemaakt van Iandor heeft er geen deugd aan gedaan aan mijn vertrouwen. Vind ik hem daarvan de oorzaak? Nee, want uiteindelijk doet hij wat hij denkt dat hij moet doen, maar soms weet ik ook niet meer wat ik nog kan doen om een harmonieus geheel met hem te vormen. Dan komt er een brok in mijn keel en denk ik eraan om op te geven maar uiteindelijk doe ik dit nooit.

Fotograaf:  Rik Janssens

Het hoort allemaal bij het leerproces. Om te groeien heb je nu eenmaal nood aan lessen en dit is mijn les. Leren loslaten van mijn wantrouwen, loslaten van het moeten/willen en vast en zeker ook het leren aangeven van mijn grenzen op een rustige manier. Hoe confronterend is het dat dit ook zaken zijn die in mijn dagelijks leven moeten aangepakt worden?

Waarom schrijf ik dit stukje? Omdat ik voel dat er veel mensen zijn die hier tegenaan lopen, die willen opgeven, meer verdriet dan plezier hebben met hun paarden. Hun paard zo graag zien dat ze er kapot aan gaan omdat het lijkt dat het paard hun niet even graag ziet. Ik schrijf dit uit ervaring: het komt wel goed! Misschien niet morgen en misschien ook niet op de manier dat jij ze droomt maar wel op de manier dat jij het nodig hebt.

En ondertussen? Geniet van samen-zijn met je paardje, leer ademen en voelen, laat je doelen even los of zoek misschien iemand die jou begrijpt en kan helpen, want ook over onze trots moeten we ons soms durven overzetten. We kunnen nu eenmaal niet alles alleen.