Na 10 dagen ziekenhuis mocht ik met de ambulance naar huis dankzij mijn mama haar kennis om met patiënten zoals ik om te gaan. Ik mocht namelijk amper bewegen. In onze woonkamer werd een ziekenhuisbed geplaatst om daar de volgende 2 weken in door te brengen. Het moeilijkste voor mij was dat ik voor alles afhankelijk was van iemand anders. Alle dagelijkse dingen die zo vanzelfsprekend waren bv. zoals je wassen, kon ik niet meer.
Daarna ben ik aan mijn revalidatie begonnen. Ik heb terug leren stappen, want dit kon ik niet meer. Ik wist niet dat je het zo vlug zou verleren. Het was vreemd. Zelfs zitten kon ik niet meer zonder hulp. Ik leek wel een lappenpop. Ik was slap, mijn spieren waren verdwenen van het liggen. De eerste maand van het nieuwe schooljaar had ik al gemist, geleidelijk aan kon ik weer halve dagen naar school gaan.
En paardrijden?
Een half jaar mocht ik niet meer paardrijden door mijn ongeval en omdat het zo lang duurde, kwam er langzamerhand angst tevoorschijn.
Na dit half jaar ben ik terug beginnen rijden met mijn pony. Zij was super braaf en ik vertrouwde haar volledig. Op mijn groot paard durfde ik nog niet. Toen het allemaal goed ging met Senergy, ging ik rijden met Flash, mijn paard. Hij was ook braaf, maar had soms wel eens ‘kuren’. Bij hem had ik in het begin wel eens schrik. Hij was zo sterk en groot. Maar deze angst was een normale angst die iedereen wel eens heeft, dacht ik toen. Alles verliep eigenlijk goed met Flash en mij en de angst verdween zo goed als volledig als ik bij hem was.
In die tijd durfde ik enkel met mijn pony en mijn paard te rijden. Op een vreemd paard durfde ik niet meer. Vermoedelijk omdat het ongeval gebeurd was met een paard van het kamp. In al die jaren dat ik met mijn paard gereden heb, heb ik ooit eens op een paard van een vriendin durven zitten, maar dat was de enige keer dat ik op een ander paard ben gestapt.
Flash was braaf. Soms bokte hij wel eens, maar dat vond ik helemaal niet erg. Hij bokte nooit om mij eraf te gooien en ik vond het soms zelfs leuk. Ik ben met hem ook 2 jaar tornooien gaan rijden bij de LRV. Uiteindelijk vond ik dressuur niet meer leuk. Springen deed ik niet meer na mijn ongeval in de Ardennen, want dat hield meer risico in dan dressuur. Tenslotte ging ik enkel nog wandelen en reed ik wat in de wei. Samen met een vriendin en haar paard beleefden we nog leuke avonturen op onze tochtjes in het bos. Helaas was dit van zeer korte duur, toen zij haar paard verhuisde en ik enige tijd later opnieuw op mijn rug viel.
