Fotograaf: Dirk Van Gheluwe
Mijn twee eerste lessen paardrijden zitten er op. Ik heb geleerd dat wat ik “zeg” voor mijn paard verstaanbaar moet zijn; klinkt simpel, maar is het niet! Indien ik goed begrepen wil worden, moet ik er voor zorgen dat mijn paard mij kan begrijpen. Leren rijden is dus gevoeliger worden voor de feedback van mijn paard en mijn communicaties fijner en duidelijker doorgeven.
Mijn paard en ik hebben al een hele weg afgelegd! Na jaren grondwerk zit ik nu voor het eerst op zijn rug. Op de grond hebben we onmiddellijk een goed contact maar nu ik daar zo hoog zit, ben ik dat gevoel kwijt. Ik word onzeker en verlies mijn leiderschap. Zucht, al dat grondwerk voor niets! Ik “denk” dat ik mijn paard niet meer kan lezen zoals op de grond. Toegegeven, het is moeilijker om connectie te maken op het paard dan naast het paard. Maar ondanks al mijn emoties blijft mijn paard heel rustig. Gelukkig maar. Ik laat hem stappen en hij draagt mij, rustig, een paar rondjes in piste. Ik doe niets anders dan meebewegen. Ik word er kalm van, want er gebeurt niets onverwachts, niets ongewoons. Na een half uurtje kunnen we goed afronden en stoppen.
In de tweede les leer ik sturen. Mijn houding is redelijk goed, zegt de instructeur, dus kunnen we iets nieuws doen. De communicatie verloopt moeilijker dan ik had verwacht. En weer die onzekerheid! Hoog op mijn paard lijkt het weer alsof ik mijn paard niet begrijp. Ik heb geen houvast als ik (denk dat ik) mijn paard niet begrijp. Zucht, het is veel moeilijker dan op de grond, denk ik weer! Ik voel dezelfde teleurstelling als in het begin dat ik met mijn paard op de grond leerde werken. Geen contact, geen connectie. Help!… Maar het grondwerk is niet echt voor niets geweest! Het is een kwestie van mijn emoties door te werken en weer in de realiteit te komen. En in de realiteit van mijn paard! Ik heb een paard uit de duizend. Hij is aandachtig en heeft zijn aandacht op mij gericht. Hij wil dus doen wat ik hem vraag. Dat hij niet gehoorzaamt is omdat ik uit mijn centrum ben. En dat is het punt. Mijn taak is om duidelijk te zijn. Daarvoor moet ik gefocust en op mijn paard gericht zijn, en niet op de stroom van mijn emoties meedrijven. En als ik eerlijk ben… dat was het probleem in het begin van het grondwerk ook, vijf jaar geleden!
Het is een les in nederigheid. Ik had niet verwacht dat ik zo snel mijn innerlijke rust zou verliezen. Dat plotse angst zo op mijn vertrouwen kan inhakken verwondert mij. Dat ik daar geen controle over heb, vind ik erg! Al dat werk voor niets, “denk” ik dan! Het was wel goed dat ik (uit angst) niet naar agressievere hulpen ben overgegaan wanneer mijn paard mij niet van de eerste keer begreep. Agressie kan een paard nooit doen gehoorzamen. Je krijgt er alleen maar angstige paarden door, die (ook) hun vertrouwen verliezen. Mijn paard luistert niet … omdat hij mij niet begrijpt, omdat ik niet consistent en standvastig ben. Dat is alles. Erg is dat niet. Ik moet willen leren. Leren communiceren. Leren luisteren. Dank u paard. Dank u instructeur. Ik oefen gewoon verder tot het wel lukt.
“Transformation starts not with the knowledge of who but with what you are.” Carl Jung
