Wat een spannende deelname had moeten worden aan de Trek-naar-Trek in Wallonië, werd een ontspannende 4-daagse trip naar Zeeland (Nederland).
De hele reis werd geregeld op nog geen 2 dagen. Onze paardjes (van een zeer goede vriendin van me en dat van mezelf) konden overnachten op een weilandje vol met oud gras in Zonnemaire. Onze B&B lag op nog geen 30 minuten wandelafstand van de weide, wat altijd handig was als we een avondwandeling wilden maken.
Ik wou dat ik kon zeggen dat we vol goede moed vertrokken, maar het regende op die dag zo erg, dat ik me vragen stelde bij de rest van de dagen. Want met die regen paardrijden of wandelingen maken, vind ik persoonlijk niet erg aangenaam. Gelukkig klaarde het tegen de avond wat op en kwamen er zelfs al voorzichtig zonnestralen piepen die een voorbode waren voor de volgende 3 dagen.
Na een heerlijke nachtrust in B&B ‘Villetta’ en een geweldig lekker ontbijt, reden we naar onze paarden. We straalden, want het zonnetje was er en we hadden er beide zin in. Het was heerlijk om te zien hoe onze paarden ook een mooie vriendschap ontwikkeld hadden toen we daar die eerste ochtend toekwamen. Ze stonden samen te eten, er werden geen zure blikken uitgewisseld, ze genoten van elkaars gezelschap.
We zaten helemaal niet ver van de zeedijk en op ongeveer een kilometer afstand wandelen, konden we op die mooie dijk die Zeeland omsluit. Onze ogen fonkelden, we staarden voor ons uit. Een prachtige, helderblauwe zee met idyllische zeilbootjes erop. We waanden ons in het paradijs.
Die eerste dag hadden we afgesproken om een klein ritje te maken. We zouden even de plaats opzoeken waar we met onze paarden in het water konden en dan weer teruggaan. Voor hen was het immers ook ‘vakantie’.
De volgende dagen verliepen min of meer hetzelfde. Ze eindigden altijd op die ene plek waar we het water in konden. Onze paarden hadden hier gras, konden genieten van vrijheid, wij konden lekker praten en genieten van het zonnetje en de rust.
Fotografe: Inge Steurbaut
Op die momenten geeft je paard je heel veel vertrouwen. Het was weliswaar een soort van schiereilandje, maar zowel Dock als Dröttning, hebben zeer vaak los gegraasd. Geen vervelende touwen die de ruimte beperkten, gewoon vrijheid en vertrouwen.
We zijn verschillende keren met de paarden in de zee gegaan. Op dit stuk waren er geen golven, wat aangenaam was. De watertemperatuur was ideaal. Het moment dat je het water ingaat met je paard en steeds dieper en dieper het water ingaat, kan ik niet anders beschrijven dan magisch. Je voelt dat je leeft, je hartslag gaat omhoog, je weet niet wat er gaat komen, je vertrouwt volledig op je paard en je paard op jou.
Mijn vriendin is eerder het wat ‘bangere’ type als het op zulke dingen aankomt, maar ook zij kon niet aan de verleiding weerstaan. Ze heeft nog niet gezwommen, maar ze heeft een deel van haar angst overwonnen en haar vertrouwen in haar paardje geplaatst en daardoor konden zij een eindje het water ingaan. Wat nieuw was voor haar, was om dit alles te doen zonder zadel. Het echte contact voelen met haar paard, huid op huid, elke spier die beweegt, voelen. Je zag haar genieten. Deze ‘overwinning’ heeft haar heel erg geholpen om haar paard los te laten. Om de ontspanning te voelen en zich steeds meer en meer af te zetten tegen de controle. Het voelde heel erg juist aan om hiervan getuige te zijn.
Het drukke gedeelte (Renesse) hebben we vermeden, maar op de (gras)dijk rondom Zeeland is het zeer rustig. Het zijn ideale ruiterpaden met het meest overdonderende uitzicht dat ik tot hiertoe gezien heb.
Een aanrader voor iedereen die échte rust en ontspanning zoekt.
